خدایا عاشقم کن

بعد از مدت‌ها کشمکش درونی که هنوز هم آزارم می‌دهد، برای رهایی از این زجر به این نتیجه رسیده‌ام و آن در این جمله خلاصه می‌شود، خدایا عاشقم کن.
اگر چنین کنی که از دریای رحمت و کرامتت چیزی کاسته نمی‌شود و زیانی به تو نمی‌رسد.
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
اگر چنین کنی، دیگر هیچ نخواهم؛ چون همه‌چیز دارم. می‌دانم اگر چنین کنی، از این بند، رهایی یافته و دیگر به سویت پر …
این قسمتی از وصیت‌نامه‌ی شهید والامقام امیر حاج امینی رحمه‌الله علیه بود.
بنده به تمام عزیزان توصیه می‌کنم که وصیت‌نامه‌ی کامل این شهید بزرگوار را مطالعه کنند، زیرا به مجرد خواندن این وصیت‌نامه، انسان احساس می‌کند قلبش صیقل یافته است.
و یکی از جالب‌ترین مطالبی که نظر انسان را به خود جلب می‌کند جمله‌ی خدایا عاشقم کن است. این جمله، حقیقتاً جمله‌ای پررمزوراز است که رمز آن را کسی جز یک عاشق نمی‌فهمد.
میان عاشق و معشوق رمزی است چه داند آن‌که اُشتر می‌چراند.
یک عاشق برای معشوقش و برای رسیدن به معشوقش سخت‌ترین کارها را انجام می‌دهد حتی جان دادن را و این سخت‌ترین کارها از نظر غیر عاشق سخت است وگرنه از نظر یک عاشق عین شیرینی و لذت است.
بنابراین عشق و محبت اَهرم و محور هر حرکت و هر عملی است.
اگر اندکی در اعمال روزمرگی خود دقت کنیم قطعاً تصدیق خواهیم کرد که محور اصل و اساسی ما در انجام دادن یا انجام ندادن کارها، دوست داشتن و دوست‌نداشتن است. انسان کاری را که دوست داشته باشد انجام می‌دهد و کاری را که دوست نداشته باشد انجام نمی‌دهد مگر اینکه مجبور باشد.
عشق و محبت است که به انسان امید و انگیزه می‌دهد و امید است که به انسان حرکت می‌دهد.
آن‌قدر عشق و محبت مهم است که خداوند متعال بعدازآن همه سختی و مشقتی که پیامبر اسلام برای امت خود متحمل شد مزد رسالت حضرت را مودت و محبت قرارداد در آنجا که فرمود: قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی.
پیامبر بگو که هیچ مزدی از شما نمی‌خواهم جز عشق و محبت ورزیدن به اهل‌بیتم را؛ زیرا حقیقتاً عشق و محبت ورزیدن واقعی به اهل‌بیت، پیروی و عمل کردن به دستورات آن‌ها را به همراه دارد و عمل کردن به دستورات آن‌ها خیر دنیا و آخرت را به دنبال دارد.
بنابراین عشق و محبت محور هر حرکت و عملی خواهد بود و حقیقتاً چه زیبا گفت این شهید والامقام که خدایا عاشقم کن زیرا اگر چنین کنی دیگر هیچ نخواهم، چون همه‌چیز دارم.
حقیقی‌ترین عشق، عشق به عشق‌آفرین است. اگر واقعاً کسی عاشق خداوند متعال بشود تمام دستورات خداوند را و تمام اتفاقاتی که در دنیا برایش می‌افتد شیرین و زیبا می‌بیند، حتی اگر مصیبتی برایش پیش بیاید.
بزرگ‌ترین و بالاترین مصیبتی که در طول تاریخ بشریت اتفاق افتاد به‌گونه‌ای که در زمین و آسمان بزرگ‌ترین از این مصیبت وجود ندارد، مصیبت آقا سید الشهداء علیه‌السلام است؛ اما وقتی از ام‌المصائب حضرت زینب کبری سلام‌الله علیها می‌پرسند چه دیدی؟ می‌فرمایند: ما رأیت إلا جمیلا: من جزء زیبایی چیزی ندیدم، این حرف را کسی جز یک عاشق واقعی نمی‌تواند بزند.
عشق و محبت به عشق‌آفرین آن‌قدر شیرین و لذیذ است که اگر کسی حلاوت آن را بچشد حتی لفظ عشق را برای کسی جز خدا و خدائیان عالم به کار نمی‌برد چه برسد به اینکه عشق بورزد.
امام سجاد علیه‌السلام می‌فرمایند: الهی من ذا لذی ذاق حلاوَه محبتک فرام منک بدلا:
خدایا چه کسی است که شیرینی محبت تو را بچشد و سپس غیر تو را انتخاب کند؟! این حرف‌ها واقعیت‌هایی است که تا انسان تجربه نکند، قطعاً آن‌ها را تصدیق نخواهد کرد و این سه ماه رجب، شعبان و رمضان فرصت بسیار خوبی است، هم برای تجربه کردن و هم برای عاشق شدن به امید آن روزی که ما هم عاشق شویم.